Denetim ve disiplin mekanizmalarının ana öznesi olarak beden tarihsel süreç içerisinde bastırılan, disipline edilen, kapatılan bir gövde olarak sonuç verilen bir alanda olan ikametini performans sanatı aracılığıyla bir direniş öznesi olarak devam ettirmiştir. Sanatçılar bedenleri ile gerçekleştirdikleri sanatsal performanslarıyla egemen olana ve egemen olanın yönetimsel yanlışlıklarına eleştiri sunarak bedensel bir direniş estetiği yakalamışlardır. Aynı zamanda geleneksel sanat önermelerine karşı çıkan performans sanatçılarının estetik anlayışları modern estetik normlarını sarsan niteliktedir. Sanatçının kendi bedeni aynı zamanda sanatının ana malzemesidir. Bu çalışmanın amacı bedenini sanatsal bir direnişin ve başkaldırının estetik malzemesi olarak kullanan ve direnmeye alternatif ve yaratıcı bir önerme ile yaklaşan performans sanatını ve bu sanatı gerçekleştiren performans sanatçılarını incelemektir. Çalışmada beden kavramına ve performans sanatıyla olan politik ilişkisine değinilerek sanatçı ve çalışmaları etrafından analiz edilecektir. Bedenlerinin self denetimini sanat aracılığıyla ortaya koyan sanatçıların sanat alanında ortaya koydukları yaratıcı ve alternatif yaklaşımları ortaya koyulacaktır. Bu anlamda sanatçının salt estetik kaygılarla bir üretim gerçekleştirmediği, kendi bedenini hem bir sanat malzemesi hem bir direnişin öznesi olarak cesur bir şekilde kullanarak aynı zamanda bir aktivistin dönüştürücü rolüne büründüğü vurgulanmaktadır. Böylece sanatın eleştirel boyutundaki malzemenin sonsuzluğuna katkı sağlamak amaçlanmıştır. 

The body, as the main subject of control and disciplinary mechanisms, has maintained its residence in a field that has been suppressed, disciplined, and closed in the historical process as a subject of resistance through performance art. Artists have achieved an aesthetic of physical resistance by criticizing the dominant and the administrative mistakes of the dominant with their artistic performances with their bodies. At the same time, the aesthetic understanding of the performance artists who oppose the traditional art proposals has the nature of shaking the modern aesthetic norms. The artist's own body is also the main material of his art. The aim of this study is to examine the performance art that uses its body as the aesthetic material of an artistic resistance and rebellion and approaches resistance with an alternative and creative proposition and the performance artists who perform this art. In the study, the concept of body and its political relationship with performance art will be addressed, and the artist and his work will be analyzed around them. The creative and alternative approaches of the artists who reveal the self-control of their bodies through art will be revealed. In this sense, it is emphasized that the artist does not produce with purely aesthetic concerns, but has a transformative role like an activist by using his own body as both an art material and a subject of resistance. Thus, it is aimed to contribute to the eternity of the material in the critical dimension of art.