Geleneksel olarak halk bilim çalışmaları ve özelde halk masalları eşzamanlı olmaktan ziyade art zamanlıdır. Vurgu açık bir biçimde halk bilimsel malzemenin yapısından çok bu malzemenin kaynağı ve gelişimi üzerinedir. On dokuzuncu yüzyıl sonlarında halkbilimciler folklorun ne olduğuyla değil nasıl ortaya çıktığıyla ilgilendiler. Folklorun doğuşuna ilişkin açıklamalar onun doğasını tanımlamak için yeterli görüldü. Nitekim güneş mitolojisi uzmanları folklorik malzemenin büyük bölümünün güneşin doğuşu ve batışı gibi göksel olguların ilkel insan tarafından şiirsel aktarılışından oluştuğunu iddia ettiler. Richard M. Dorson’ın isabetli tanımıyla; “güneş mitolojisi tutulmasından sonra Antropolojik ekol ortaya çıktı” (Dorson, I955: 393). Bu ekolün üyeleri folklorun tarihsel olgulardan ve ilkel geleneklerden evrildiğine emindiler. Tüm kültürlerin gelişimsel evrim sürecinde arkaik geçmişin işlevsiz kalıntıları mevcuttu. Bu kalıntılar, kültürden geriye kalanlar olarak tanımlanıyor ve onların araştırılmasına halkbilimi deniyordu.
Traditıonally, the study of folklore in general and folktales tended to be diachronic rather than synchronic. The emphasis has the genesis and development of folkloristic materials rather than of these materials. Folklorists of the late nineteenth century were cerned with how folklore came into being than with what folklore explanations were considered sufficient to define the nature of solar mythologists claimed that the bulk of folkloristic materials poetic translation of celestial phenomena such as the rising and After the "eclipse of solar mythology" as Richard M. Dorson has so it, there came the Anthropological School. The members of this vinced that folklore evolved from historical facts and primordial course of the unilinear evolution of all cultures, there were preserved mains of the archaic origins. These remains were termed survivals the study of these survivals was called folklore.
By subscribing to E-Newsletter, you can get the latest news to your e-mail.
