İtalyan opera repertuvarında öne çıkan ve mad scene (delirme sahnesi) olarak adlandırılan sahneler, 19. yüzyılda hem müzikal hem de dramatik açıdan çatışmanın ve duygusal gerilimin doruk noktaya ulaştırıldığı güçlü ifade araçları olarak kullanılmıştır. Bu sahnelerde genellikle kadın karakterler üzerinden aşk, ihanet, toplumsal baskı ve ruhsal çöküş temaları işlenmiştir. Bel Canto stilinin virtüöziteye dayalı teknik olanaklarıyla karakterlerin psikolojik durumlarına ilişkin frenzi, psikoz ve öfori gibi ruhsal bozukluklar ve belirtiler sahne üzerinde gösterilmiştir. Bu çalışmada, İtalyan besteci Gaetano Donizetti tarafından bestelenen Lucia di Lammermoor operasının tarihsel arka planı ile dayandığı hikâye ele alınarak, operadaki delirme sahnesinin dramatik ve müzikal yönden incelenmesi amaçlanmıştır. Lucia karakterinin psikolojik kırılma anlarının delirme sahnesinde nasıl kurgulandığı ve bu sahnenin eserin genel dramatik yapısı içindeki işlevi sorgulanmıştır. Verilerin toplanmasında literatür taraması yapılarak doküman analizi tekniği kullanılmıştır. Araştırma kapsamında öncelikle mad scene kavramı ve Romantik Dönem operalarındaki kullanımı ele alınmıştır. Daha sonra Lucia di Lammermoor operasına kaynaklık eden Sir Walter Scott’ın The Bride of Lammermoor adlı romanı, romana konu olan gerçek olay ve operanın dramatik çatısı hakkında bilgi verilmiştir. Gerçek olayın roman ve operaya aktarım sürecinde nasıl dönüştürüldüğü karşılaştırmalı olarak incelenmiştir. Lucia karakterinin psikolojik çözülmesine yol açan olay örgüsü ve delirme sahnesinde ulaştığı dramatik doruk noktası analiz edilmiştir. Grand aria formunda bestelenen sahnenin resitatif-cavatina-resitatif-cabaletta düzeninde kurgulandığı görülmüştür. Karakterin ruhsal hastalığı, yalnızca bireysel bir çöküşü değil, aynı zamanda operanın dramatik etkisini artıran bir anlatı unsuru olarak delirme sahnesinin yapısına temel oluşturmuştur. Sonuç olarak, Lucia’nın delirme sahnesi, koloratur sesin virtüözitesiyle eserin dramatik zirvesini oluşturmakta ve operanın genel dramatik yapısına gerçeklik kazandıran önemli bir işlev üstlenmektedir.

Prominent in the Italian opera repertoire, so-called mad scenes were used in the 19th century as powerful expressive tools that culminated conflict and emotional tension, both musically and dramatically. These scenes generally addressed themes of love, betrayal, social oppression, and psychological collapse through the lens of female characters. The virtuosic technical capabilities of the Bel Canto style allowed the portrayal of psychological disorders and symptoms related to the characters’ psychological states such as frenzy, psychosis, and euphoria on stage. This study examines the historical background and the story behind Lucia di Lammermoor composed by Italian composer Gaetano Donizetti and examines the mad scene from a dramatic and musical perspective. The analysis explores how Lucia’s moments of psychological rupture are constructed during the mad scene and the role of this scene within the overall dramatic structure of the work. Data collection was conducted using literature review and document analysis. The research first examines the concept of the mad scene and its use in Romantic-era operas. It then provides information on Sir Walter Scott’s novel The Bride of Lammermoor which served as the basis for Lucia di Lammermoor, the real-life event it depicts and the opera’s dramatic framework. A comparative analysis is provided of how the real-life event was transformed into novel and opera. The plot leading to Lucia’s psychological disintegration and the dramatic climax reached in the mad scene are analyzed. The scene composed in grand aria form, is structured in the recitative-cavatina-recitative-cabaletta order. The character’s mental illness forms the basis for the mad scene not only representing an individual decline but also acting as a narrative element that heightens the opera’s dramatic impact. Consequently, Lucia’s mad scene with its virtuosity in coloratura voice, constitutes the dramatic climax of the work and plays a crucial role in bringing realism to the opera’s overall dramatic structure.