Mekân ve zamanda, hiçlikten meydana gelen varoluşçuluk, insanın varlık nedenine dair derin bir sorgulamayı temel alarak ortaya konulmaktadır. Heidegger göre, bireyin “Dasein” kavramıyla anlam kazandığı düşüncesi ayrıca vurgulanmıştır. Bu kavramın, insanın sadece var olanı açıklaması, kendi varoluşunu bir şekilde sorgulaması ve anlamlandırma çabasında olması durumunu ifade etmektedir. Bireyin dünyayla olan ilişkisinde kendi varoluşsal sınırında ve nihai olarak kendi mutlak sonun farkına vardığında, gerçek anlamda varlığın özünü ancak kavrayabilmektedir. Bu sorgulama süreci, sadece bireyin yaşamına özgü olmamalı, aynı zamanda felsefeye, sanata, bilime ve kültüre olan katkısı olmasının yanısıra yaşamın gayesine uyugun gerçek anlamda “varoluşsal” nedenine derin bir anlam kazandırmanın gerekliliğini zorunlu kılmaktadır. Heidegger “varlık” üzerindeki tartışması modern sanatta özellikle soyut dışavurumcu sanatçılarda ve varoluşsal yaklaşımlarda sıkça rastlanan bir çıkış olarak görülmektedir. Sanatçı, “varoluşu/varoluşsalı” ifade etme ve insan deneyiminin derinliklerine doğru bir genişleme gücüne sahip sanat eserinin hakikatini savunmaktadır. Bu doğrultuda Orhan Cebrailoğlu’nun sanat anlayışını ortaya koyarken, Hegel ve Heidegger'’n felsefesiyle güçlü bir bağ kurduğu ve bu bağlamda sanatın tahlili yapılması gerektiği görülmektedir. Cebrailoğlu’nun sanatında, bireyin yalnızlığı ve varoluşsalı sorgulaması insanın sonsuz evrenle kurduğu iletişim sonrası ortaya koyduğu resim sanatıyla mutlak olan sona dikkat çekmektedir. Usta sanatçı özellikle somut biçim ve formların dışına çıkarak soyut kavramlar üzerine inşa ettiği derin bir varoluş felsefesinin kurgusu üzerine sanatını ortaya koyarak ve izleyiciyi bu kurgusal mekânın sahnesine dahil ettiği görülmektedir. Cebrailoğlu’nun eserlerinde, Hegelci “bir ve çok” birlikteliği nasıl ele alınabileceği ve hiçliğin, farklının varoluşsal temaları nasıl yansıttığı üzerinde durmaktadır. Cebrailoğlu çalışmalarında kullandığı soyut kavramlar, dünyaya dair bir düzeni ya da anlamsal bir hiçliği sunmamaktadır. Diğer taraftan da insanın kaotik ve sorgulayıcı doğasını estetize ettiği görülmektedir. Aksiyorn-performans sırasında hareket hâlinde olan sanatçının rengarenk olan boya kalıntılarından plastik ve estetik kavramlar oluşturarak izleyici karşısında sanatını sunmaktadır. Cebrailoğlu, böylece izleyicinin kendi varoluşsal yorumunu yapmasına olanak tanımaktadır. Cebrailoğlu, sanat pratiğinde ise aksiyon-performans ve görsel sanatların elemetlerini birarada birleştirerek izleyiciyi çok katlı bir deneyim kazanmasına davet ettiği görülmektedir. Sanatçının eserleri, yalnızca görsel bir ürün değil, bir süreç, bir olay olarak ele alınması gerekir. Hegel’in “hiçlik” ve Heidegger'i “varoluşsal” arasındaki gerilim üzerine inşa ettiği yenilikleri vurgulamaktadır. Sanatçı, beyaz tuvalin geleneksel sınırlarını aşarak, sanki bir boşlukla diyalog kurar gibi ve bu diyalogdan doğan soyutlamalardan yeni bir varoluş kavramı ortaya koymaktadır. Sanatçı beyaz yüzeyi, bir başlangıç noktası olarak değil, varlık ve varlık olmayan, içi boş soyutlamaları olumsuzlayarak, beyin sürecindeki ve ruhunda meydana gelen “varoluşsal” hakikatini ortaya çıkaran dinamik bir alan olarak ele aldığı görülmektedir.

In this space and time, existentialism, which emerges from nothingness, is presented based on a deep questioning of the reason for human existence. According to Heidegger, the idea that the individual gains meaning with the concept of “Dasein” is also emphasized. This concept expresses the situation where the person only explains what exists, questions his own existence in some way and tries to make sense of it. The individual can only truly grasp the essence of existence when he is at his own existential limit in his relationship with the world and ultimately realizes his own absolute end. This process of questioning should not only be specific to the individual’s life, but also; in addition to contributing to philosophy, art, science and culture, it necessitates the necessity of giving a deep meaning to the truly “Existential” reason that is in line with the purpose of life. Heidegger's discussion on "being" is seen as a frequently encountered departure in modern art, especially in abstract expressionist artists and existential approaches. The artist defends the truth of the work of art that has the power to express "existence/existential" and to expand into the depths of human experience. In this direction, while Orhan Cebrailoğlu presents his understanding of art, it is necessary to establish a strong connection with the philosophy of Hegel and Heidegger and to analyze his art in this sense. In Cebrailoğlu's art, the loneliness of the individual and the questioning of existentiality draw attention to the absolute end with the art of painting that he presents after the communication established by man with the infinite universe. The Master Artist is seen to present his art on the fiction of a deep existential philosophy that he built on abstract concepts, especially going beyond concrete forms and shapes, and to include the audience in the stage of this fictional space. In Cebrailoğlu's works, he focuses on how the Hegelian "one and many" unity can be addressed and how nothingness and difference reflect existential themes. The abstract forms that Cebrailoğlu uses in his works do not present an order or a semantic nothingness regarding the world. On the other hand, it is seen that he aestheticizes the chaotic and questioning nature of man. During the performance, the artist, who is in motion, presents his art to the audience by creating plastic and aesthetic forms from the colorful paint residues.

Thus, Cebrailoğlu allows the audience to make their own existential interpretation. In his art practice, Cebrailoğlu invites the viewer to gain a multi-layered experience by combining the elements of action-performance and visual arts. The artist's works should not be considered as a visual product alone, but as a process, an event. He emphasizes the innovations he builds on the tension between Hegel's "Nothingness" and Heidegger's "Existential". The artist transcends the traditional boundaries of the white canvas, as if establishing a dialogue with a void, and reveals a new form of existence from the abstractions born from this dialogue. The artist is seen to approach the white surface not as a starting point, but as a dynamic area that reveals the "Existential" truth that occurs in the brain process and soul by negating the empty abstractions of being and non-being.