Anadolu topraklarında binlerce yıllık medeniyetlerin bıraktığı izler, günümüz sanatçılarının kültürel belleğini beslemeye devam etmektedir. Bu çalışmada, Geç Hitit Dönemi'ne ait arkeolojik eserlerin, çağdaş Türk ressamlarından İhsan Çakıcı’nın sanatındaki yansımaları incelenmiştir. Sanatçının, tarihsel kabartmalar, yazıtlar ve geometrik motifleri çağdaş plastik dil içerisinde yeniden kurguladığı eserleri; geçmişle bugün arasında kurulan estetik bir köprü niteliğindedir. Çakıcı ile yapılan görüşmede, sanatçının ilk dönem çalışmalarında Anadolu bozkırlarının etkisinde kaldığı, ancak 1980’li yıllardan itibaren arkeolojik unsurların, kaya kabartmalarının ve kilim motiflerinin resimlerinde yoğunluk kazandığı görülmektedir. Malzeme olarak ponza taşı, tutkallar ve pleksiglas gibi farklı yüzeyleri kullanarak hem gravür estetiğine hem de pentür geleneğine özgü bir yüzey dili geliştiren sanatçı, zaman içinde Geç Hitit eserlerine yönelik kişisel bir ikonografi oluşturmuştur. Bu bağlamda araştırmada, sanatçının altı özgün eseri Geç Hitit dönemine ait kabartmalarla karşılaştırmalı olarak incelenmiş; biçimsel çözümlemelere sanatçının görüşlerinden elde edilen veriler de dahil edilmiştir. Alanyazın taramasında, Hitit sanatına dair stilistik değişimlerin çağdaş yorumlara nasıl zemin oluşturduğu ele alınmış; özellikle Aramlaşmış Geç Hitit üslubunun biçim dili ile sanatçının resimsel yorumu arasında görsel süreklilik olduğu tespit edilmiştir. Çalışma sonucunda; İhsan Çakıcı’nın eserlerinde, Anadolu’nun tarihsel birikiminin sadece bir estetik unsur değil, aynı zamanda çağdaş sanatta kimlik ve anlatı üretimine olan katkısı görünür hale getirilmiştir.

The traces of civilizations that have flourished over thousands of years in Anatolia continue to nourish the cultural memory of contemporary artists. This study examines the reflections of Late Hittite period archaeological artifacts in the paintings of contemporary Turkish artist İhsan Çakıcı. His artworks reinterpret historical reliefs, inscriptions, and geometric motifs within a contemporary plastic language, forming an aesthetic bridge between past and present. In an in-depth interview with the artist, it was revealed that Çakıcı's early works were influenced by the barren Anatolian steppe landscapes, yet since the 1980s, archaeological elements such as stone reliefs and kilim patterns have increasingly shaped his visual vocabulary. By using diverse materials including pumice, adhesives, and plexiglass, Çakıcı has created a unique surface language that merges the aesthetics of engraving with the traditions of painting. Over time, he has developed a personal iconography centered on the Late Hittite cultural legacy. Within the scope of the study, six of Çakıcı’s works are analyzed in comparison with selected Late Hittite reliefs. The formal analyses are enriched by insights gathered from the artist himself. The literature review highlights how stylistic transformations in Hittite art provide a conceptual and visual foundation for contemporary reinterpretations. Particularly, a visual continuity is observed between the Aramaized Late Hittite style and the artist’s modern visual expressions. As a result, the study reveals that İhsan Çakıcı’s paintings present Anatolia’s historical heritage not merely as an aesthetic reference but as a dynamic source for contemporary artistic identity and narrative construction