Uyarlama kendi yaratım evreni içinde, o evrenin estetik kurallarına bağlı olarak doğmuş, herhangi türden bir metnin, kaynağından sökülerek başka bir yaratım evrenine aktarılması işlemidir ve büyük oranda teknik beceri ister. Uyarlama dediğimizde genellikle tek bir yaklaşım biçiminden, başka bir deyişle; ana kaynağa yönelik sabit bir mesafeden, daima aynı uzaklıktan söz edildiği düşünülür. Oysa kaynak metne ne kadar yaklaşacağımız, o kanat mesafesi sık sık değişiklik gösterir. Fakat genel olarak orijinal eseri esinlenmek için, kimi kez basit değişikliklerle birebir aktarmak için kimi kez de olduğu gibi yansıtmak için kullanırız. Bu noktada bir paradoks varmış gibi gözükür. Uyarlama zaten var olan bir şeyi, örneğin popüler bir romanı yeniden var etmeye çalışmak mıdır? Bir dereceye kadar evet fakat farklı bir türde, en çok da sinemada. Dünya sineması neredeyse en başından itibaren, Türk sineması ise artan bir ivmeyle özellikle 60’lara ulaşıldığında, büyük oranda edebiyat uyarlamalarına başvurmuştur. Bir yeniden yazım ve yaratım tekniği olarak uyarlama neredeyse hiç vazgeçilmeyen üretim yöntemlerinden birini oluşturmuştur. Bununla birlikte daima riskli ve problemlidir. Bir türün başka bir türe aktarımı prensipte izleyicinin arzusu ile beslense de uygulamada daima aynı soruna yol açar: Esere yeterince sadık kalınmış mıdır? Sinema tarihi bu soruya verilmiş sayısız yanıtla, uygulama örnekleri ile doludur.  Bu makalenin amacı uyarlama çalışmalarında açığa çıkan problemlerin ortak özelliklerine ilişkin içeriden fakat genel bir değerlendirme yapmaktır. Yoksa her metinsel çalışma kendine has güçlüklerle yürür ve dolayısıyla bu bakımdan özeldir. Yine de sadakat, ihanet, bağlılık, mahvetmek, bozmak, yanlış anlamak, yok saymak gibi aslında duygu dünyamıza ait bir dizi kavram, doğrusu; değer yargısı ile yaklaşır izleyici uyarlama çalışmalarına. Bu durum sanki bir işarettir ve eserlerin biricikliğine yönelik çok derinlerden gelen hassasiyetimizi gösterir.  

Adaptation is the process of transferring any type of text, which was born in its own creation universe, depending on the aesthetic rules of that universe, to another creation universe by removing it from its source, and requires technical skill to a large extent. When we say adaptation, we usually refer to a single approach, in other words; a fixed distance to the main source is always considered to be the same distance. However, how close we will get to the source text, the wing distance often changes. But in general, we use it to inspire the original work, sometimes to convey it exactly with simple changes, and sometimes to reflect it as it is. There seems to be a paradox at this point. Is adaptation an attempt to recreate something that already exists, such as a popular novel? To some extent yes. But in a different genre, mostly in cinema. Almost from the very beginning, world cinema, and Turkish cinema, with an increasing momentum, applied to literary adaptations to a large extent, especially when the 60s were reached. Adaptation as a technique of rewriting and creation has constituted one of the almost indispensable production methods. However, it is always risky and problematic. Although the transfer of one genre to another is in principle fueled by the desire of the audience, in practice it always leads to the same problem: Is it faithful enough to the original work? The history of cinema is full of countless answers to this question and examples of practice. The aim of this article is to make a general assessment of the common features of the problems revealed in adaptation studies. Otherwise, every textual work has its own difficulties and is therefore special in this respect. However, a series of concepts that belong to our emotional world, such as loyalty, betrayal, commitment, destroying, corrupting, misunderstood, and ignoring,  essentially is reflected in the adaptation works as the viewer's value judgment. This situation is like a sign and shows our deep sensitivity towards the uniqueness of the works.